Witajcie. Przedtsawię sytuację najkrócej jak można. Mam 20 lat i jestem z dziewczyną dwa lata młodszą. Związek trwa już ponad dwa lata aczkolwiek mieliśmy dwa rozstania. Pierwsze na dwa miesiące, bo ona twierdziła że nie nie jest gotowa na tak poważne uczucie. Zostaliśmy przyjaciółmi, ale ja drążyłem tą sprawę aż w końcu bylismy znowu razem.Drugie rozstanie było cztery miesiące po pierwszym i trwało już dłużej (,4,5 miesiąca). Pwodem był facet w którym zabujała się na wakacjach (koleś ma 23 lata),drugi powód to standard.... że chce się wybawić i poczuć troszkę życia. Odpuściłem sobie ją. nie chciałem trzeci raz proponować jej powrotu.Bawiłem się jak tylko mogłem, ale okazało się że ten kolo olał ją (chyba za młoda dla niego była) i zostali znajomkami. po długim czasi przyszła do mnie ze łzami twierdząc że mnie kocha i zawsze kochała , że żałuje tego co zrobiła i żebym jej wybaczył. No i... wybaczyłem. Z tego co się dowiadywałem to ona faktycznie mówiła tylko o mnie i nie pogła przestać myśleć.Teraz jesteśmy razem ponad trzy miesiące i do tej pory było zajebiście. Nigdy bym nie pomyslał że mogła się tak zmienić. W końcu poczułem od niej prawdziwą szczerą miłość.... . Aż do tego weekendu. Najpierw spotkanie pożegnalne z tym gościem z wakacji .. luz, jakoś przeżyłem, a teraz nie możemy się spotkać bo jestem chory (może nie uwierzycie ale na różyczkę), a ona sprawia wrażenie jakby mnie troszkę olewała. Twierdzi że wszysko jest ok, ale tak coś czuję że nie jest... sam nie wiem po co to wszystko tutaj pisze ale może szukam jakiegoś pocieszenia albo raczej obiektywizmu w mojej sprawie. Wiem że odgrzewane związki są niedobre ale ja ją kocham nad życie i jestem w stanie poświęcić dla niej wszystko.... boję się czy przypadkiem nie ma kogoś na boku lub czy też nie szuka pretekstu do zerwania. co sądzicie... 
Może ja po prostu już zwariowałem i potrzebuje psychologa... albo psychiatry...? [/b]
Zawsze tak się mówi, co prawda jest to bolesne, ale da się... 
<walka>
