Zostawił mnie

[Mróweczka]

przecie już po miłości

Jake po?? nie mozna przestac kochac w momencie gdy ktos cie zostawia... to nie znika tak o.

mazgajenie autorki topiku

moje prawo

Masz racje, "nigdy nie mów nigdy" ale moim zdaniem jest to zdecydowanie trudniejsze. Łatwiej sie odwrócić, łatwiej zapomnieć ale na pewno nie łatwiej wybaczyć.

[Mysiorek]

to nie znika tak o.

Sie wie, ale tylko jednostronnie.

[mrt]

Teraz się postanowiłam przyłożyć, bo odezwała się Mróweczka, a i sobie przemyślałam co nieco przy okazji "Wojny państwa Rose"

Kiedy ktoś mnie zostawia, to i tak kocham. Żeby na rzęsach stawał, żeby najgorsze świństwa mi zrobił, nie potrafię znienawidzić. Bo kocham. Ludzie, którzy potrafią znienawidzić, mają prościej - to racja, Mysiorek. Mają prościej, ale... oni nie wybaczają. Jeśli raz znienawidzą, to potem mogą odpuścić, mogą zapomnieć częściowo, żyć dalej, życzyć drugiej stronie dobrze, ale nie wybaczą.

Nienawiść to straszne uczucie, nie wiem, czy nie najgorsze z możliwych. Bo nienawiść niszczy wszystko, co pozytywne. Włącznie z możliwością wybaczenia drugiej osobie. Jest nieporównywalne z żadnym innym - z największym nawet bólem, z największym nawet żalem. Bo ból, bo żal z czasem łagodnieją, czas leczy rany i każdy ból i żal. Nienawiść nie mija. Przekreśla w naszych oczach wszystko, co w drugim człowieku pozytywne, przekreśla w naszych oczach człowieczeństwo tego drugiego. I dlatego możemy mu odpuścić, ale nie wybaczymy.

Sprawcą nienawiści nie jest druga osoba, nawet jeśli zrobi nam niewyobrażalne świństwa. My sami w sobie ją wzbudzamy, często sami się w nią wpędzamy, żeby nam było prościej. To pozorne. Wcale nie jest prościej. Kiedy raz prawdziwie znienawidzimy, to już na wieki. Trochę jak z miłością, tyle że miłość miewa w różnych okresach różne barwy, a nienawiść ma tylko jedną. Miłością możemy sterować, mamy na nią wpływ - na jej wygląd, stan, kondycję, na jej początek i jej koniec. Nienawiść raz zapadła i wymyka nam się spod kontroli. Mamy wpływ na jej początek jedynie, a potem już nic od nas nie zależy - ona żyje swoim życiem. I często jesteśmy za słabi, żeby sobie sami z nią poradzić w życiu.

Miłością się walczy z tym, co trudne, niezrozumiałe i podłe. Nienawiść sprowadza nas na ten sam poziom, na którym znajduje się to wszystko, co nam zadaje rany. A trzeba być damą. Zawsze Bo zadaniem człowieka jest żyć pięknie, choć pięknie nie zawsze oznacza łatwo. A pięknie - to nie ranić innych. I siebie przede wszystkim. Nie nadstawiać tyłka tam, gdzie można bez sensu oberwać. I odejść, jeśli nas gdzieś nie chcą. Z dumnie uniesioną głową. Przemyśleć, popłakać i - kochając - wybaczyć. Bo potem już na to czasu nie będzie, będą inni ludzie, inne sprawy. Póki świeże, póki pamiętamy, póki cierpimy - teraz wybaczyć. W samotności, po cichu, bez manifestowania na wyjeździe. W samotności przemyśleć, przetrawić i wybaczyć. Jednym zajmie to 3 miesiące, innym 2 lata, ale dopóki tego się nie zamknie, nie zaczynać nowego związku. Zakończyć jeden. Z klasą. Jak dama

[Mysiorek]

Jeśli raz znienawidzą, to potem mogą odpuścić, mogą zapomnieć częściowo, żyć dalej, życzyć drugiej stronie dobrze, ale nie wybaczą.

Sorki Martka, ale o dupę roztrzaść ten elaborat.
Widzisz... Ty sobie tu dywagujesz, myślisz, a życie przynosi PROSTE rozwiązania bez zawiłości etyczno-logicznych, czy jak je tam zwał jeszcze. Rozwiązania - potem można to ubierać w teorie.

Mam przyjaciela (przez duże P - mówił mnie, potem żonie). To była długa, piękna miłość. Się podziało - walczyli - znienawidzili się - doszli do dna - zrozumieli - wybaczyli - są przyjaciółmi. Pewnie, że zadra (w postaci-pamięć) zostaje na całe życie, ale złe zostaje na tym dnie a górę biorą pozytywne emocje i zachowania.

Teoria teorią, a życie życiem. Co tu więcej gadać?
O "liście biskupów polskich" i temu podobnych "inicjatywach" w czasie wojny? - ale to już deko inna bajka

[mrt]

Teoria teorią, a życie życiem. Co tu więcej gadać?

A myślisz, że skąd ta teoria? Z życia. Samo życie, między innymi moje własne, ale i moich bliskich, moich znajomych.

Zdaje się, że o różnych nienawiściach mówimy. Bo jednej, przez wielkie N, przykład mam w domu. Takiej po grób. I co by się nie działo, ona zostanie.

Ty sobie tu dywagujesz, myślisz, a życie przynosi PROSTE rozwiązania bez zawiłości etyczno-logicznych, czy jak je tam zwał jeszcze.

Można przeżyć życie różnie - prosto, poddając się temu, co nam życie przynosi, czasem się szmacąc, innym razem rzucać datki dla głodujących dzieci. A można samemu tym sterować, samemu nie tylko decydować, ale i kreować. Życie przynosi proste rozwiązania... Czasem nie przynosi nic, a wszystko jedynie zabiera, a czasem, jak już przyniesie, to wcale nie piękne. Co z tego, że proste?

Zresztą każdy sam sobie wybiera dziedzinę, w której lubi tyłek nadstawiać. Jeśli chodzi o uczucia - ja dziękuję, ale wysiadam. Będę chronić, dmuchać i głaskać. Bo za bardzo o siebie dbam, żeby gdzieś twardo lądować.

[Mysiorek]

A myślisz, że skąd ta teoria? Z życia.

No ale trzeba tylko i wyłącznie kłapać tylko ze swojej perspektywy (i znajomych)? Nie można wybiec dalej? Po co to NIGDY ?

A można samemu tym sterować

Sie wie. Ale czasem ster Ci chcą wyrwać! ... bo przecie do tanga trzeba dwojga

Będę chronić, dmuchać i głaskać.

To wcale nie taka straszna perspektywa Powodzenia. To Twoje życie.

[Miltonia]

Tak sobie mysle o tej dyskusji. Co sie tak uparliscie z ta nienawiscia i miloscia? Wybaczyc mozna niezaleznie od uczuc do danej osoby. Wybacza sie dla siebie, zeby nie noscic tej zadry w sobie, tego zalu, odrazy, niezrozumienia. To blad myslec, ze wybacza sie, bo jest sie takim dobrym. Wybaczamy z egoizmu i to jest najlepsze.

[Mysiorek]

To blad myslec, ze wybacza sie, bo jest sie takim dobrym. Wybaczamy z egoizmu i to jest najlepsze.

Błędem jest takie generalizowanie.
Wybaczamy również dla celów wyższych niż własne, np. dla dzieci, dla niego, dla niej.
Zrozumie to ten kto sięgnął dna, kto swoje życie już przekreślił.
I wtedy staje się życie po życiu.

[gracja]

Zdaje się, że o różnych nienawiściach mówimy.

Zdaje się, że tak. Bo Ty, Marta, traktujesz nienawiść jak walec co miłość spłaszcza i jej żyć więcej nie daje. A tak nie jest. I trwa i gryzie i wszystkie nasze pozytywne uczucia odcieniami szarości obdarza. NIE! Miłość nadal jest. Nienawiść w całym tym labiryncie doznań po rozstaniu staje się symboliczna. Jest LUSTREM, w którym możemy zobaczyc jak to wszystko wyglada naprawdę. I to nie jest coś co się ciągnie za nami wieczność. W moim przypadku trwało ułamek sekundy. Ułamek. Jednak bez tego nie zrozumiałabym siebie.

[mrt]

Phi, tam taka nienawiść... To ja tu skrzydła rozwijam, produkuję się, a potem się okazuje, że mowa o chwili, w której człowiek ma ochotę posiekać nożem eks, bo krzywdę zrobił.

A co do wybaczania z egoizmu, to bo ja wiem... Nie wiem, czy to w ogóle w tych kategoriach się roztrząsa: egoizm-altruizm. Ale nienawiść wybaczenie uniemożliwia. No bo co? Tak nienawidzę, że aż wybaczam? Fajnie by było, ale to raczej niemożliwe.

Rozmowa faktycznie zjechała na dziwne, niepotrzebne tory Mróweczka, i jak tam? Trzymasz się?

[Mysiorek]

Ale nienawiść wybaczenie uniemożliwia. No bo co? Tak nienawidzę, że aż wybaczam? Fajnie by było, ale to raczej niemożliwe.

Nie chciało Ci się czytać postów powyżej?
Nikt Cię do tego nie zmusi. Trudno.
To może uproszczę i powtórzę dla Ciebie: tak nienawidzę i niszczę, że to jest bez sensu. Bo to prowadzi do zagłady. Pozwól żyć innym i wegetuj!
Wiesz co to "dno"?

[mrt]

Wiesz co to "dno"?

Nie

[Mysiorek]

Nie

Acha...
Życie jest ciekawe ze wszystkich stron. Czasami trzeba czegoś dotknąć, przeżyć, nawet pośrednio, żeby wiedzieć więcej

[mrt]

Życie jest ciekawe ze wszystkich stron. Czasami trzeba czegoś dotknąć, przeżyć, nawet pośrednio, żeby wiedzieć więcej

I znów: o jakim dnie mówisz? Uczuciowym? Nie. Bo jedni mają tak, że na dnie nienawidzą, a inni popadają w apatię. Totalną, uczucia zerowe, brak jakichkolwiek w stosunku do kogolwiek. Kompletne zero, wypranie, a dookoła ino biel Na dnie nie ma niczego. Nienawiści też. W moim wydaniu.

Ale nie powiem, żebym w pewnym momencie noży nie ostrzyła. Jednak byłam zbyt zaabsorbowana planowaniem morderstwa, żeby przy tym odczuwać cokolwiek

[Mysiorek]

Na dnie nie ma niczego. Nienawiści też.

Opadając na dno mamy coraz mniej uczuć. Może poza jednym: nienawiścią. Ci, którzy nie spotkają tam żadnego uczucia, tam zostają. Wypływają na powierzchnię Ci, którzy poczuli bezsens m.in. nienawiści.
Na dnie jest czyściec.

[mrt]

Na dnie jest czyściec.

Tu się zgodzę. I trampolina.

Ci, którzy nie spotkają tam żadnego uczucia, tam zostają.

Nie. Bo wszystko dąży do nicości, a potem z nicości wszystko się rodzi. Niektórzy to nawet tak cyklicznie miewają

Nienawiści nie spotkałam.

[Mysiorek]

Nienawiści nie spotkałam.

Bo to Bałtyk był. A szczególnie Ci co cyklicznie tak miewają, plumkają w jeziorach.

[mrt]

Bo to Bałtyk był. A szczególnie Ci co cyklicznie tak miewają, plumkają w jeziorach.

Te, doświadczony! Pole powierzchni to se mogą ci z zewnątrz ocenić. A czy to był kanał, czy morze, dla tego, co się topi, nie ma znaczenia. Że niby inne rybki przed oczami pływają? I tak ich nie widać, to co za różnica?

[Mysiorek]

A czy to był kanał, czy morze, dla tego, co się topi, nie ma znaczenia.

Ma znaczenie - jakie cisnienie człek wytrzyma.
Tu nie chodzi o powierzchnię, tylko o głębię doznań. ;P

[mrt]

Tu nie chodzi o powierzchnię, tylko o głębię doznań.

Toż piszę, że dla topiącego się nie ma znaczenia. Bo widzisz. Niektórzy są bardziej wrażliwi, inni mniej. Jednemu wystarczy basen, żeby mu całe życie przed oczami przeleciało, innemu morze potrzebne, a doznania i efekt ten sam. Są też tacy, co i Bałtyku im zabraknie, i jacy głupi wleźli, tacy zostaną.

[Mysiorek]

Bo widzisz. Niektórzy są bardziej wrażliwi, inni mniej.

E tam. To takie spłycenie doznań, jak topielec po zachłyśnięciu się herbatką cioci.
Mówisz, że głębia zależy od wrażliwości? Im wrażliwszy tym płycej?
Gucio prawda.
Odwrotnie! Wrażliwość na życie "po" nabywa się od głębokości na której leżało to dno.
Dobranoc

[mrt]

Odwrotnie! Wrażliwość na życie "po" nabywa się od głębokości na której leżało to dno.

Niniejszym Mysiorek pozbawił racji bytu wszystkich genialnych artystów i innych wielkich tego świata, którzy nie sięgnęli dna...

Dobranoc

[Koko]

Wiem jedno.
Noszenie rękawiczek nazywam zwątpieniem. Biernością.
Zaś kiedy człowiek naprawdę sięgnie "dna"- nie ma zmiłuj się, nie ma proszę, nie ma daj.
Jest rób, działaj, odbijaj się. NIC innego nie pozostało. Nic rozsądnego.
Sięgasz do źródeł, budujesz świat od nowa. Z nową wrażliwością, z nowym "zdroworozsądkowym" myśleniem. Jakiej jakości zależy jak delece sięgnęło "dno".

[Mysiorek]

Niniejszym Mysiorek pozbawił racji bytu wszystkich genialnych artystów i innych wielkich tego świata, którzy nie sięgnęli dna..

Oj Martka... myślałem, że... nieważne. Wszystko się zmienia
Rozmawiamy o życiu "po" w następnych związkach. To tyle, żeby Cię znowu naprowadzić na temat.

[Mróweczka]

Chciałam wam powiedzieć, ze jadę w te góry jutro. Chcę tego choc moze to nie najlepsza decyzja. Wyjdzie w praniu. W sumie lepiej załować, ze sie coś zrobiło niż, ze nie.
Jadę bo:
- uważam ze nalezy mi sie jakis odpoczynek od tego wszystkiego co sie dzieje w moim zyciu - od domu, pracy itd.
- chcę zobaczyć jak bedzie, chce zobaczyc jego - jestem ciekawa własnej reakcji, chyba nie jestem jeszcze gotowa na rozmowe z nim ale nie chce od tego uciekac.
- ten wyjazd to miała byc nasza umowna rocznica (nie data a wydarzenie) niech bedzie wiec umownym koncem. Przynajmniej dla mnie.
Boje sie oczywiscie, ze sie rozpłacze, ale chce sie sprawdzic i bede robic wszystko zeby było normalnie. Nie zamierzam ani siedziec smutna ani popadac w nadmierna wesołość, nie zamierzam mu sie narzucac, ale tez nie bede go traktowac jak powietrze. Mam nadzieje, ze on mnie też bo niczym na to nie zasłużyłam. Żadnych skrajności. Middle way.
Zobaczymy.

[Koko]

Chciałam wam powiedzieć, ze jadę w te góry jutro

Bądź sobą. Będzie dobrze.

[Mysiorek]

W sumie lepiej załować, ze sie coś zrobiło niż, ze nie.

I tak trzymaj. Od tego się nie umiera, a nawet przeciwnie

[Olivia]

W sumie lepiej załować, ze sie coś zrobiło niż, ze nie.

Też tak kiedyś myślałam. Niestety, później okazało się inaczej.

Ale rób, jak czujesz. Obyś później nie cierpiała...

[ksiezycowka]

Obyś później nie cierpiała...

Przaca i tak nam o tym wkrótce napisze.

[Mróweczka]

Wiec, kto uważał, ze będę cierpieć moze powiedzieć "a nie mówiłem". Ale widocznie musiałam sama to przeżyć. Byłam ciekawa swojej reakcji. Teraz wiem, jaka była.

Spotkaliśmy sie rano przy autokarze, byłam wcześniej, gdy przyszedł przywitał się ze wszystkimi a mnie przytulił z uśmiechem. Tego sie nie spodziewałam. Zabrał ze sobą kolegę więc usiedli razem. Ja na początku tez siedziałam z kumplem, pogadaliśmy trochę i poszedł. Potem tak jakoś nasze spojrzenia spotkały się, nie uciekał, patrzył na mnie i się uśmiechał. Zapytałam o coś a on nie dosłyszał i usiadł koło mnie. Trochę rozmawialiśmy o tym co słychać (raczej nie wesołe tematy bo ogólnie mam ostatnio ciężko - on o tym wie. Nie tylko przez niego ostatnio płaczę)... wpatrywał mi się w oczy i uśmiechał a ja nie potrafię takiego uśmiechu nie odwzajemnić. Powiedział, ze sie cieszy, bo chciał mnie zobaczyć. I ze ślicznie wyglądam. Widziałam jak ucieka od swoich myśli. Jak przygryza wargi i odwraca wzrok. Znam go przecież.
Potem dojście do schroniska - jakieś półtorej godziny, przedeptane. Oczywiście poleciał do przodu, a ja z kimś tam szłam sobie powoli. Niesamowicie słońce świeciło jak wyszliśmy na polanę. Spotkaliśmy się dopiero w schronisku. Zamieniliśmy jakieś dwa zdania. Krótki posiłek (siadłam dalej, chociaż koło niego było wolne miejsce) i bez plecaków poszliśmy na szczyt. Jakieś 2,5 - 3 godziny - oj cięzko jak dla mnie, wysiłek niesamowity. Znowu spotkalismy się dopiero na szczycie. Pogoda niesamowita. Ponad chmurami, wszędzie biało i zachodzące słonce i o dziwo niemal bezwietrznie. Co z tego gdy dla mnie jednak ważniejszy jest on od widoków i wspólnych zdjęć. Chyba on mnie zagadał i żartowaliśmy, drażniliśmy się ze sobą jak zawsze. Wmusił we mnie herbatę i czekoladkę, drugą schował mi do kieszeni. Potem, gdy wszyscy już poszli my jeszcze w 4 osoby czekaliśmy na dwóch ludzi żeby zejść z nimi. Zostaliśmy sami pod szczytem, to on do mnie podszedł. Chciał żebym zeszła z reszta ekipy i pewnie bym to zrobiła, bo było mi już zimno gdyby nie podszedł. Nie mogłam odejść. Staliśmy tak milimetry od siebie i nic więcej. Potem zeszliśmy do schroniska. Zapowiadało się normalnie, kupa ludzi w pokoju, plecaki, przebieranie sie, szukanie jedzenia... śmiałam się, gadałam ze wszystkimi. Siedzieliśmy obok siebie i uczestniczyliśmy w normalnej zbiorowej rozmowie. Byłam zmęczona i rozbolała mnie głowa, gdy poszli na dół ja sie położyłam żeby chociaż chwilę się przespać, ale potem przyszli ludzie i w sumie nie mogłam spać. Zebrałam się więc w sobie i zeszłam na dół po jakąś herbatę. Zostałam już na imprezie. Spytał czy jadłam coś i bardzo chciał coś we mnie wmusić. Prawie sie wtedy popłakałam. Dzieliła nas od siebie jedna osoba. Rozmawialiśmy za jej plecami, w hałasie, prawie krzycząc sobie do uszu, policzek przy policzku, znowu spojrzenia w oczy i uśmiech, jego, mój. Wyciągnęłam rękę a on ją wziął. Odgarniał mi włosy z czoła. Może powiedziałam zbyt wiele, może nie powinnam być tak blisko... ale jakoś zawsze byłam szczera, mówiłam co myślę i czuję. Powiedziałam, ze więcej już nigdzie nie pojadę, ze nie daję rady, ze nie mogę być tak blisko i nie móc go dotknąć pocałować, przyjść sie przytulić. To mnie meczy. I cały czas jak patrzyłam na to jak nas do siebie ciągnie to nie mogłam zrozumieć głupoty tego wszystkiego. Na moje pytanie czy jest teraz szczęśliwszy odpowiedział ze nie. I ze mną był szczęśliwy. Więc jaka w tym logika?? Powiedział, ze zależy mu na mnie, ale tak będzie lepiej. Ja na to, ze szanuję jego decyzję, ale nie rozumiem i chciałabym żeby kiedyś mi to wytłumaczył. Jego obecność i mocny uścisk dłoni działają na mnie bardzo uspakajająco. Spaliśmy osobno, ale zwróceni do siebie głowami i zasypialiśmy trzymając się za ręce.
Rano, po śniadaniu znowu spędziliśmy trochę czasu razem. Trasa długa... nie szliśmy razem, ale na postoju podszedł do mnie z czekoladką. Pytał jak sie idzie. Kiedyś był cały czas blisko, teraz nie, ale cała reszta była taka jak zawsze. W autobusie znowu usiadł z kolegą. Ale po jakimś czasie powiedziałam "chodź" i po ułamku sekundy zastanowienia przyszedł. Mógł powiedzieć nie. Patrzyłam tak sobie na niego jak próbował spać z takim dziwnym uczuciem: mieszanką szczęścia i rozpaczy. Szczęścia, bo jest obok a ja go kocham i rozpaczy, ze to jakby pożegnanie.
Pewnie nie powinnam być tak blisko, przychodzić, ciągle być, patrzeć, wyciągać reki... Tak, nie byłam damą. Nie było mnie na to stać.
Teraz wiem, ze nie mogę więcej jechać tam gdzie on.
Przytulił mnie na pożegnanie a ja przeciągałam ten moment. Już odchodził a ja nie wiem po co jeszcze chciałam go zatrzymać. Powiedział "nie mogę" i chyba właśnie to nie mogę zabolało najbardziej.

Teraz znowu musze swoje wypłakać. I najtrudniej będzie dotrzymać obietnicy danej samej sobie. Nie pojadę.

Myślę, ze może za jakiś czas spotkam sie z nim, żeby pogadać, żeby mi wyjaśnił to, co tak bardzo chce zrozumieć. I juz nie będę wtedy płakać.

Było tak jak mówił: tak samo jak zawsze tylko juz nie będziemy razem. Dla mnie to zbyt trudne. Nie potrafię nie tęsknic, nie pragnąć, nie kochać.