Postautor: Eisenritter » 09 lis 2006, 20:42
Mein Gott... Nie ma mnie jakiś czas, a tu historie niestworzone się pojawiają. Jak mnie zawsze rozśmieszają tacy internetowi „znawcy”, co to o rzeczywistości w zbrojeniówce i o realiach poszczególnych kontraktów nie mają pojęcia, a wypowiadają się z autorytetem co najmniej podsekretarza stanu w MON, jak nie któregoś z dowódców w armii właściwej. Ogólnie, to całe „wachlowanie się” wyssanymi z palca pomysłami i teoryjkami z Piekła rodem przypomina mi dosłownie tematy z cyklu „Żydzi zniszczyli WTC”, a ze zbrojeniowego poletka spekulacje o niepływalności AMV z Patrii (dla tych, którzy jeszcze w to nie wierzą: podczas manewrów „Anakonda 2006” nasze Rosomaki pływały w jeziorach bez problemu, a wkrótce zaczną się testy morskie, być może dla mozolnie i po cichu odbudowywanej Dywizji Obrony Wybrzeża (czytaj: piechoty morskiej), a już na pewno dla naszych wojsk lekkich). No, ale czas odgruzowywać to poletko, bo widzę, że i tu fantaści się pojawili.
Po pierwsze, nasze samoloty nie pochodzą z żadnych złomowisk, czy też składów zapasowych USAF (na przykład w Arizonie, gdzie powietrze suche i gorące, dzięki czemu sprzęt nie rdzewieje), ale są nowymi płatowcami i mają nową elektronikę. Są to samoloty w standardzie F-16 C/D Block 52M+, który to zestaw poprawek jest dopiero wprowadzany do floty samolotów USAF. Nowocześniejsze od nich są jedynie a) izraelskie myśliwce z najnowszych dostaw w ramach progarmu „Peace Sky”, b) proponowane Japońskim Powietrznym Siłom Samoobrony przez L/M i, o ile pamiętam, Mitsubishi Heavy, myśliwce F-2 Kai (F-2 to istne kuriozum, F-16 produkowany na licencji w Japonii, droższy niż oryginał, a niewiele lepszy, Kai zaś to jego modernizacja do Block 52 właśnie), no i wreszcie c) samoloty F-16 dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich, które teoretycznie są w standardzie Block 60, faktycznie zaś powinno już używać się oznaczenia F-16 E/F. Powtórzę zatem, nie dostajemy złomu. Równolegle na tej samej linii produkcyjnej w Fort Worth są produkowane samoloty dla Grecji (HAF jest kolejnym podmiotem, który wybrał F-16, mimo propozycji ze Szwecji i Rosji... widać trend, a i w tamtym przetargu Rosjanie startowali, tym bardziej, że armia grecka wykorzystuje ich sprzęt szeroko, np. poduszkowce desantowe), Izraela i ZEA właśnie. Przykro mi zatem, ale tekst o „starym złomie” nie przejdzie.
Oczywiście, można myśleć, że z uwagi na datę przygotowania projektu płatowca samolot jest technicznie zapóźniony. Nic bardziej mylnego. W zakresie aerodynamiki nie zaszły zmiany na tyle drastyczne, żeby przyczepić się do kształtu ogólnego. Owszem, mamy kilka nowinek w stylu skrzydeł o zmiennym skosie (ale czy to taka nowinka, to bym polemizował) oraz skrzydeł o skosie przeciwstawnym, mamy układ „kaczka”, ale to niesprawdzone wszechstronnie pomysły. Ja tam Rosjanom życzę szczęścia z S-47, ale o ile pamiętam, to projekt PAK FA (myśliwca 5 generacji ze stajni Mikojana) ma klasyczny układ, wręcz konserwatywny. Podobnie jest z ukształtowaniem wlotu powietrza czy statecznikami płytowymi. Jeżeli nie wymyślono nic innego, to po co zmieniać? Diabeł tkwi w szczegółach. Po pierwsze, mamy do czynienia z innymi technologiami produkcji i innymi materiałami. Nie jest to może skok jakościowy w stylu wręg z jednolitych odkuwek tytanowych jak w F-22, ale jeżeli ktoś myśli, że od pierwszego F-16 A nic się nie zmieniło w technologii budowy płatowca, to się grubo myli. Ba, takie myślenie jest wręcz krótkowzroczne. Tutaj dochodzimy do bebechów, czyli awioniki. W chwili obecnej nasza wersja F-16 jest jedną z najbardziej zaawansowanych pod względem wyposażenia elektronicznego na świecie. Mamy osprzęt do sterowania zasobnikami JSOW i bombami JDAM, mamy zasobniki rozpoznawcze z Elbitu, mamy kompletny system transmisji danych pola walki Link 16, do którego dopasowywane są kompleksy dowodzenia wykorzystywane w polskiej armii, a konstruowane przez grupę Bumar i ośrodki techniczne pracujące dla poszczególnych rodzajów wojsk. Nie chce mi się wchodzić w szczegóły, ale reasumując, system elektroniczny należy uznać za potężny skok jakościowy.
Teraz problem wyboru. Powody, dla któych nie wybrano innych samolotów są różnorakie. I tak, Mig-29 jest po pierwsze nieporównywalną z F-16 maszyną. Jest to myśłiwiec lekki, o którego „wielozadaniowości” można powiedzieć tyle, że Rosjanie twierdzą, iż istnieje, reszta świata zaś przytakuje im z grzeczności. Wystarczy porównać dane dotyczące długości działania w powietrzu oraz udźwigu. Kto chce, ten sprawdzi. Ponadto, wykorzystanie Mig-29 w polskiej armii wymagałoby ostrego przekonstruowania awioniki, a na to strona rosyjska niezbyt była chętna – do tej pory krzywo patrzą na serwisowanie naszych obecnych dwudziestek dziewiątek. Wreszcie, zakup rosyjskiego samolotu to decyzja wątpliwa politycznie – a to dlatego, że ryzykujemy fochami ich rządu przy byle głupocie lub targami o roboty dodatkowe, np. Dostawy części zamiennych. Wystarczy zapytać, jak wygląda to obecnie. Dalej, Gripen jest może i interesującym samolotem, ale skrojonym na szwedzkie potrzeby i dopiero teraz umiędzynaradawianym. Wystarczy przypomnieć sobie, jakie problemy mają Czesi oraz RPA, gdzie integracja innych niż natywne systemy uzbrojenia idzie bardzo opornie. Gripen jest, mówiąc krótko, konstrukcją młodą i nie do końca dojrzałą w jego inkarnacji „international”. A historyjki o możliwości startów i lądowań z drogowych odcinków lotniskowych można między bajki włożyć – nasza armia utrzymuje w chwili obecnej aż jeden taki odcinek. Lotnisk mamy trochę, a do ich obrony też zaczynają pojawiać się środki – wystarczy wspomnieć o Popradzie, systemie Łowcza i zainteresowaniu rządu polskiego SLAMRAAM i systemem NASAMS, do poziomu radaru kontroli obszaru powietrznego SPY-2 lub 3, podobnego jak na krążownikach obrony powietrznej klasy „Ticonderoga” lub niszczycielach rakietowych „Arleigh Burke”. Wreszcie, Mirage – patrz Gripen, poza „nowością” konstrukcji – jedyny Mirage, jaki komukolwiek wyszedł, to izraelski Kfir, no i być może 2000 w wersji bombardującej, ale to nie ta klasa.
Uff. Chwileczkę, ciąg dalszy nastąpi za chwilę. Wolę to wysłać teraz i zacząć dyskusję niż się spóźnić.
Siła charakteru i hart ducha są czynnikami decydującymi. Na sile charakteru opiera się żołnierska pewność siebie.
Predator ![:]](./images/smilies/krzywy.gif ":]")
A jednak inwestuja rope nie tylko w haremy