Wewnętrzne rozdarcie...

[Campari]

Masz rację, boję się ich... Boję się błędu, chciałbym go uniknąć. Ale nigdy nie ma gwarancji...

Mógłbym poczekać, dać sobie czas na zastanowienie. Tylko zastanawiam się nad tym już jakiś czas.. Nie potrafię stwierdzić czy moje myśli są prawdziwymi czy to tylko iluzja w mojej głowie.

Jak napisała Nemezis, po rozejściu się i ponownym zejściu zacząłem brać wszystko bardziej rozumowo. Mocniej otworzyło mi to oczy na rzeczywistość, a przymknęło na magię uczucia. Pewne fakty, Jej cechy i zachowania zaczęły mi doskwierać. Ale serce mówi swoje... I jeśli to jest tylko przywiązanie, a nie miłość to w takim razie ja nie jestem w tym momencie w stanie odróżnić jednego od drugiego...

Tak, wiem jakie to kobiece, niemęskie i w ogóle. Ale to właśnie te wszystkie, wymieszane ze sobą emocje i uczucia sprawiają że nie wiem co o tym wszystkim myśleć...

[Andrew]

Bez popełniania błedów - niczego by sie człek nie nauczył .

[ksiezycowka]

Tak, wiem jakie to kobiece, niemęskie i w ogóle.

Przede wszystkim jest to chamskie po brzegi wobec tej dziewczyny.
Może po prostu powiedz jej to co nam tutaj i niech ona to skończy jak człowiek?

[Campari]

Tylko że Ona tego nie skończy... <--- Jej słowa...

Przyszło... Już wiem że nie będzie jak dawniej. Mam tego pełną świadomość i wiem co muszę zrobić.
Choć nie będzie łatwo. Ale najpierw muszę Jej o wszystkim powiedzieć...

[ksiezycowka]

Tylko że Ona tego nie skończy...

Skończy jeśli będzie wiedziała o tym co piszesz. Teraz żyje w poczuciu, że wszystko jest ok.

[Campari]

Z Jej słów wynika coś innego... Twierdzi że nawet gdyby znała najgorszą prawdę o mnie jaka mogłaby tylko być to i tak nie zakończyłaby naszego związku...
Poza tym ma świadomość że coś jest nie tak. Tylko nie wie konkretnie co to jest...

[Dzindzer]

Twierdzi że nawet gdyby znała najgorszą prawdę o mnie jaka mogłaby tylko być to i tak nie zakończyłaby naszego związku...

A ile osób twierdzi, ze kocha i nic ich związku nie rozwali, miłość bedzie wieczna i po grób, pojawia się zdrada związek sie rozpada. Gadać i myśleć sobie można wiele, do rzeczywistości nie raz sie to nijak nie ma

Poza tym ma świadomość że coś jest nie tak. Tylko nie wie konkretnie co to jest...

Chciałbyś być na jej miejscu ?

[Campari]

Może masz rację...

Chciałbyś być na jej miejscu ?

Nie, raczej nie... Tak wiem, jestem w tym momencie totalnym censored etc. Ale utwierdzała mnie jeszcze w tym że mimo tego iż nie wie co się dzieje to jest Jej dobrze, jest szczęśliwa. Blokowało mnie to że te słowa to szczęście by zniszczyły. Tu tez wiem że to było nie w porządku...
Zrobię to choć tak czy inaczej zaboli...

[Smile8]

Campari z tego co do tej pory zauważyłem to jesteś typem człowieka ,,muszę coś zrobić, zrobię to...'' a stoisz w miejscu. Weź podejmij cokolwiek bo słowem zamiast czynu nic nie zdziałasz, tym bardziej że o ile to słowa kierujesz do nas nie do niej :-)

[Dzindzer]

Nie, raczej nie... Tak wiem, jestem w tym momencie totalnym censored etc.

Może nie tak ostro, bo można gorzej postępować a wtedy określenia zabraknie, ale postępujesz fatalnie

Ale utwierdzała mnie jeszcze w tym że mimo tego iż nie wie co się dzieje to jest Jej dobrze, jest szczęśliwa.

Może cieszy się, ze mimo wszystko nadal z nia jesteś, że skoro jesteś po tym wszystkim to kochasz i chcesz być. Nie utrzymuj jej dłużej w tym kłamliwym przeświadczeniu.
Zerwanie ja bardzo zaboli, ale jej przejdzie

[Campari]

Powiedziałem...
Niestety nie wszystko poszło po mojej myśli. Powiedziałem to wszystko co pisałem tutaj. Co mnie zdziwiło stwierdziła że też czuje podobnie choć nie aż tak bardzo. Narodziła się we mnie nadzieja że może jednak wspólnie dojdziemy do wniosku że należy to zakończyć. Niestety przeliczyłem się... Powiedziała że "Ona nie widzi przeszkód aby spróbować jeszcze raz wszystko naprawić" (czwarty raz). No i na tym urwało się moje zaangażowanie w rozmowe. Zawiodłem się na swoich oczekiwaniach. Ja nie mam już sił...
Ponadto uświadomiła mi (nie wiem czy celowo czy nie) że jestem z Nią nieszczęśliwy. No cóż, dopiero po tej rozmowie dotarło do mnie jak bardzo. Czułem się źle już długo ale sądziłem że to chwilowe, starałem się nie myśleć że to przez Nią. Niestety prawdą jest że mnie nie rozumie... Mógłbym o tym dużo pisać.

Mimo iż jestem cholernie do Niej przywiązany chyba nie mogę w tym trwać. Jestem już wystarczająco wymęczony psychicznie, znajomi mówią że mnie nie poznają, że mnie skrzywiła. Musze po prostu zebrać siły...

[Dzindzer]

A Ty jeszce nie zerwałeś.
Matko kochana, chłopie ile można

[Campari]

Taaak wiem... Żałosne...
Lecz teraz będzie łatwiej bo nie mam żadnych wątpliwości co do tego jak mam postąpić. To kwestia niedługiego okresu czasu...

[Nemezis]

Ona doskonale wie, co się święci i dlatego próbuje pokierować Tobą i Twoim patrzeniem na sytuację.

Metoda małych kroczków jest bardzo niemęska. Zrób wreszcie HOP, bo jak znowu skapitulujesz i rozdrobnisz się, to dobitniej poczujesz, żeś nieszczęśliwy. A tak, to może nawet miło będziesz ją kiedyś tam wspominał.

[Smile8]

Proszę zamknijcie ten temat, może to skłoni autora do radykalnego działania, bo inaczej jeszcze z 8 stron powstanie o tym samym..

[Dzindzer]

Taaak wiem... Żałosne...

No to jak wiesz to rób cos z Tym , już nawet nie przez wzgląd na nia, ale na siebie. Dla siebie zacznij to w sobie zmieniać.
Na cholerę masz być żałosny, jak możesz nie być ?

[Campari]

Przepraszam Was ale sprawa się conajmniej skomplikowała... Ma anoreksje... Dziś się dowiedziałem. Nadal bym nic nie wiedział gdyby nie zobaczył Jej nienaturalnie sinych dłoni. Pociągnąłem za język i powiedziała mi wszystko...

Przecież teraz nie mogę Jej teraz zostawić... Odwrócić się od Niej...

[Andrew]

a dlaczego nie ?

[ksiezycowka]

Przecież teraz nie mogę Jej teraz zostawić... Odwrócić się od Niej...

Wymówka. Możesz z nią zerwać i żyć w przyjaźni czy po prostu wspierać.

[Campari]

Bo potrzebuje wsparcia... A jeśli bym to skończył to Ona chciałaby się ode mnie odizolować żeby, jak to powiedziała "się ze mnie wyleczyć". Nie będę mógł Jej pomóc...

[Dzindzer]

Wiesz anoreksje sie leczy długo, bywają nawroty potem to nierzadko przechodzi w bulimie, wraca do anoreksji. /to dłuuuga droga przed nią

[ksiezycowka]

Wiesz anoreksje sie leczy długo

Latami, a nie raz do końca życia. Może czas po pierścionek zaręczynowy gonić wobec tego?

Ona chciałaby się ode mnie odizolować

To by była jej decyzja.
Wymówek szukasz nic więcej, bo ciamajda z Ciebie. Taplaj się sam w swoim bagienku. Ja uważam, że życie na takie bzdury jest za krótkie i zbyt bardzo je szanuje żeby w szambie siedzieć.

[Campari]

Wiesz anoreksje sie leczy długo, bywają nawroty potem to nierzadko przechodzi w bulimie, wraca do anoreksji. /to dłuuuga droga przed nią

Owszem długa... Ale to nie może być przeszkodą w tym aby pomóc. Jestem jedną z 4 osób która o tym wie. Nie mówiła mi zapewne tego ot tak, żebym wiedział. Liczy na moją pomoc... Kim bym był gdybym tej pomocy Jej nie udzielił mogąc to zrobić?
Poza tym na szczęście Jej stan nie jest tragiczny. Choroba rozwinęła się w stopniu średnio zaawansowanym, Ona sama wyraża chęć leczenia więc nie jest to tak krytyczny przypadek o jakich mówią w np. w TV. Ale cudownie też nie jest...

Campari napisał/a:
Ona chciałaby się ode mnie odizolować
To by była jej decyzja.

Owszem Jej... Ale to nie zmienia faktu że nie miałbym możliwości Jej pomóc.

Wymówek szukasz nic więcej, bo ciamajda z Ciebie. Taplaj się sam w swoim bagienku. Ja uważam, że życie na takie bzdury jest za krótkie i zbyt bardzo je szanuje żeby w szambie siedzieć.

Być może ciamajda... Jeżeli choroba ważnej dla Ciebie osoby jest dla Ciebie bzdurą to cóż, Twoje zdanie... Ja natomiast uważam że byłoby wielce nieodpowiedzialnym, wręcz niedojrzałym aby zrobić dobrze dla siebie, a z Nią niech się dzieje co chce. Być może to dość naiwne podejście bo z ludzi którzy właśnie chcą pomagać innym przeważnie robi się frajerów ale ja chcę mieć pewność że zrobiłem coś dobrego dla Niej. Bo mimo tego jak jest między nami teraz trzeba mieć na względzie to jak było... Bo oprócz szanowania życia i zdrowia swojego według mnie trzeba szanować i mieć na względzie życie i zdrowie innych, a zwłaszcza osób bliskich... Czułbym się jak najgorszy skur****n zostawiając to.
To chyba kwestia tego jaki kto ma charakter...

[Dzindzer]

Nie mówiła mi zapewne tego ot tak, żebym wiedział. Liczy na moją pomoc... Kim bym był gdybym tej pomocy Jej nie udzielił mogąc to zrobić?

A czy ktos Ci pisze nie pomagaj ?
pomoc to jedno, ale bycie z kims z litości

A jesteś pewny, że ona na to choruje ?


Twoje dobro, bezinteresowność to przykrywka dla tego, ze nie umiesz z nia zerwać

Lecz teraz będzie łatwiej bo nie mam żadnych wątpliwości co do tego jak mam postąpić. To kwestia niedługiego okresu czasu...

A co z tą wypowiedzią ?

[Smile8]

Twoje dobro, bezinteresowność to przykrywka dla tego, ze nie umiesz z nia zerwać

Święta prawda.
Pomagaj ile tylko możesz ale skończ ten związek = i wilk syty i owca cała.

[shaman]

Kim bym był gdybym tej pomocy Jej nie udzielił mogąc to zrobić?

Przeciętnym człowiekiem. Jeśli chcesz pomóc, to pomagaj, bohaterze. Zrozum jednak, że sama Twoja obecność może jej szkodzić. Na dłuższą metę.

Ja tu nie widzę słowa o tym jak planujesz jej pomóc. Wydajesz się za to bardzo zadowolony, że możesz odwlec trudną decyzję. Egoisto mały.

[Campari]

A więc mówię jeszcze raz. Jeżeli teraz bym to skończył to nie miałbym możliwości aby Jej dalej pomagać. Całkowicie zerwałaby ze mną kontakt, odizolowałaby się ode mnie tak jak tylko by mogła. Powietrze... Gdzie jestem ja tam nie ma Jej. Pomoc w takiej sytuacji byłaby niemożliwa.

A jesteś pewny, że ona na to choruje ?

100% pewności. Dziś rozmawiała z Nią nasza znajoma "psycholożka" która sama chorowała na anoreksję 4 lata... Potwierdziła wszystkie objawy. Najpierw sam powiedziałem Jej o tym co mówiła. Stwierdziła że rzeczywiście to wysoce prawdopodobne że rzeczywiście jest chora. Po rozmowie dzisiaj stwierdziła tylko że mamy duże szczęście że wyszło to na tym etapie...

Cytat:
Lecz teraz będzie łatwiej bo nie mam żadnych wątpliwości co do tego jak mam postąpić. To kwestia niedługiego okresu czasu...

A co z tą wypowiedzią ?

Nie wiedziałem nic o chorobie. Sam w życiu bym nie pomyślał że w przeciągu jednego dnia dowiem się takiej rzeczy i to przypadkowo. Przepraszam ale to chyba zmienia stan rzeczy.

Twoje dobro, bezinteresowność to przykrywka dla tego, ze nie umiesz z nia zerwać

Znajomi już długo mówią że po prostu rzeczywiście taki jestem. Ale nie wiem, nie mnie to oceniać...

Shaman, pomoc w takiej chorobie to nie jest takie hop siup. Najpierw muszę poczytać, dowiedzieć się więcej, porozmawiać z ludźmi a zwłaszcza z ta naszą znajomą. Z tego co na ten moment się dowiedziałem to to że muszę Ją wspierać, być przy Niej.. To bardzo ważne.
Poza tym czy według Ciebie może być dla Niej coś bardziej szkodliwego niż choroba która wyniszcza Jej organizm? Według mnie to jest teraz priorytet...
A skoro byłbym przeciętnym człowiekiem to w takim razie nie chcę nim być. Może jestem jakiś dziwny ale czułbym się tragicznie z myślą że nie zrobiłem nic...

[Dzindzer]

To Twoje życie, obyś potem nie żałował.

[ksiezycowka]

Dziś rozmawiała z Nią nasza znajoma "psycholożka" która sama chorowała na anoreksję 4 lata... Potwierdziła wszystkie objawy.

Anoreksję może zdiagnozować tylko psychiatra. A psychologowi nie wolno stawiać diagnoz, prowadzić terapii itd. osobą, które zna i z którymi utrzymuje jakieś emocjonalne relacje.

pomoc to jedno, ale bycie z kims z litości

Dokładnie tak. Masakrycznie toksyczny z Ciebie człowiek.

czy według Ciebie może być dla Niej coś bardziej szkodliwego niż choroba która wyniszcza Jej organizm?

Ty.

Może jestem jakiś dziwny ale czułbym się tragicznie z myślą że nie zrobiłem nic...

Ale Ty nie robisz nic tylko myślisz o tym żeby coś robić!

[Campari]

Anoreksję może zdiagnozować tylko psychiatra. A psychologowi nie wolno stawiać diagnoz, prowadzić terapii itd. osobą, które zna i z którymi utrzymuje jakieś emocjonalne relacje.

Skąd takie informacje? Jak pisałem, Ona sama chorowała na anoreksję 4 lata. Nikt inny jak osoba którą to dotknęło nie będzie wiedział lepiej... Na terapię została wysłana już w inne miejsce.

Masakrycznie toksyczny z Ciebie człowiek.

Twoje zdanie... Ja sam siebie oceniać nie będę bo nie do mnie to należy. Jednak ten oto "toksyczny człowiek" nie zostawia ludzi na lodzie...

Campari napisał/a:
czy według Ciebie może być dla Niej coś bardziej szkodliwego niż choroba która wyniszcza Jej organizm?
Ty.

Chcesz tym pomóc?

Ale Ty nie robisz nic tylko myślisz o tym żeby coś robić!

Znów powtarzam. Pomoc w takiej sytuacji nie jest tak prosta że można ją ropocząć z dnia na dzień. Trzeba zdobyć wiedzę na ten temat, dowiedzieć się czegoś pogadać z ludźmi.

To Twoje życie, obyś potem nie żałował.

Biorę to pod uwagę. Jeżeli będę żałował to przynajmniej nie będę Wam już zdrowia psuł w przyszłości bo będzie nauczka.