agnieszka.com.pl

Witam,

potrzebuje rady ludzi bardziej doświadczonych. Byłem z kobieta przez dlugi czas, prawie 3 lata. Postanowilismy się rozstac, w zgodzie. Stwierdziliśmy, ze nie pasujemy do siebie.

Jednak nie jest tak, ze w ogole nie zalezy mi na losie tej dziewczyny. Czuje się za nia nadal jakby odpowiedzilany. Pochodzi z patologicznej rodziny, matka nie zyje, ojciec alkoholik, nie ma praktycznie bliskich i domu rodzinnego (dosłownie i w przenosni), nie może na nikogo liczyc w trudnych chwilach, jest zdana jedynie na siebie. Do tego mieszka sama w akademiku.
Dlugo wahalem się, czy konczyc ten związek wlasnie ze względu na jej sytuacje, chociaż od dłuższego już czasu nie układało nam się. Ona i ja wiedzieliśmy, ze tak naprawde meczymy się razem, a trzyma nas przy sobie jej strach przed samotnością i moje wygodnictwo. Postanowilem jednak to zakończyć i „dac jej szanse” na poznanie kogos, z kim stworzy prawdziwy, oparty na miłości związek. Przyznala mi racje i rozstaliśmy się.

Wiem, ze nie jest jej latwo, a wrecz bardzo ciezko. Podkreslam, ze jest zdana jedynie na siebie, ma jedna przyjaciółkę, która obecnie jest zaangazowana w swoje sprawy i nie ma zbyt wiele czasu, by jej go poświęcać. Chciałbym jej jakos pomoc, ale wiem, czym to się może skonczyc [nadzieje, powroty itp.]... Mimo wszystko czuje pewne wyrzuty sumienia, trudno mi przejść nad ta sprawa do porzadku dziennego. Oczywiście o miłości nie ma mowy, to nie ta historia, gdzie nagle zrozumialem, ze ja kocham po rozstaniu Chciałbym, żeby sobie jakos ułożyła zycie, znalazla odpowiedniego partnera, milosc. Wiem, ze od momentu naszego rozstania cierpi na depresje, naprawde się o nia boje, nie robi nic żeby to zmienic, zawalila sesje na studiach, a to jej jedyna szansa na wyrwanie się z patologicznej spirali zafundowanej przez rodzine.

Sadzicie, ze powinienem spróbować pomoc jej jakims dobrym slowem, dodac otuchy, czy pozwolic jej samej spróbować się z tym uporać?

Dzieki za wszelkie rady.

Pomoz. Co tu duzo pisac.

Ja bym pomógł.

Jeśli mimo tego wszystkiego co było jest Ci bliska - pewnie, że pomóż.
Kurna, kumplowi by się starało pomóc w takiej sytuacji, a co dopiero lasce, z którą się było prawie 3 lata i zakończyło związek w przyjaźni.

Najpierw pomóż, dopiero potem zastanawiaj się jak skutecznie dać do zrozumienia, że to nie szansa na powrót. Słowem skup się na trudniejszej części zadania.

Księżycówka pisze:Kurna, kumplowi by się starało pomóc w takiej sytuacji, a co dopiero lasce, z którą się było prawie 3 lata i zakończyło związek w przyjaźni.

Właśnie.
Pomagaj, ale nie rób nadziei.

Dzindzer pisze:shaman napisał/a:
Kurna, kumplowi by się starało pomóc w takiej sytuacji, a co dopiero lasce, z którą się było prawie 3 lata i zakończyło związek w przyjaźni.

Z tym że to nie ja napisałem.

Księżycówkę cytowałam, czemu wrzuciło Ciebie to nie wiem. Zmieniam

mtrn24 i co postanowiłeś


Masz chociaż jakiś pomysł jak jej pomóc

A ja bym uważał z tą pomocą, by nie robić jakiejś nadziei na odrodzenie związku. Pomoc-tak, ale do pewnej granicy.

Witam.

Pomoglem oczywiscie. Tak skutecznie, ze to w koncu mnie zaczelo na niej zalezec Zakochalem sie chyba Czulem podswiadomie, zeby tego jednak nie robic

Dzieki za wszystkie odpowiedzi, pozdrawiam.